یکی از همسفرای با صفا و دوست داشتنی ما سه نفر، یه سروان نیرو انتظامی بود به نام «علی». البته بین بچه ها معروف بود به «سرهنگ»! خیلی دل صافی داشت. تو علی آباد استان گلستان مشغول بود. یه بار که منتظر جمع شدن بچه ها تو اتوبوس بودیم سر حرف رو باز کردم و ازش در مورد کارش پرسیدم، در مورد این که اونایی که میگیرید چه واکنشی دارن یا چه جور آدمایی هستن، یا وقتی بازداشت میشن بعدش چی میشه و... . صحبت رسید به این که بی حجابایی که میگیرین چه جور آدمایین، چه برخوردی می کنن و...؟ بین چیزایی که گفت یه چیزی برام خیلی مهم بود؛ می گفت اینا خیلیاشون نمی دونن؛ یعنی، بهشون یاد ندادن بد بودن خیلی رفتا را رو. بعد از بازداشت هم، گاهی با معذرتخواهی و اومدن پدر و مادراشون قضیه ختم میشه...
می خوام اینو بگم: درسته که توی این جنگ نرم، خیلی چیزا با دخالت مستقیم دشمن اتفاق میفته اما... اما بعضیا واقعاً بی اطلاعن، آموزش لازم رو ندیدن، چه از طرف خانواده و چه فضای بزرگتری که توش زندگی می کنن، مثل فامیل و محله و دوستان و... ، و قصد فساد ندارن. به نظر من ما نباید به چشم دشمن و کسی که آگاهانه میخواد به ما ضربه بزنه بهشون نگاه کنیم؛ بلکه باید با نگاه دلسوزانه باهاشون برخورد کنیم. باید مردم رو دوست داشته باشیم تا بتونیم کمکشون کنیم.
ببینید قرآن راجع به پیامبرمون چی گفته:

لَقَد جَاءَکُم رَسُولٌ مِّن أَنفُسِکُم عَزِیزٌ عَلَیهِ مَا عَنِتُّم حَرِیصٌ عَلَیکُم بِالمُؤمِنینَ رَءوفٌ رَّحیم‏ (توبه: 128)
هر آینه پیامبرى از خود شما بر شما مبعوث شد، هر آنچه شما را رنج مى‌دهد بر او گران مى‌آید. سخت به شما دلبسته است و با مؤمنان رئوف و مهربان است.

باید مردممون رو دوست داشته باشیم... باید مردممون رو دوست داشته باشیم...

پ. ن: عکس، مربوطه به سامرا، شعبان المعظم 1432.